Ιστορίες της δουλείας

Περίπου κάθε 2 χρόνια αλλάσσω είτε δουλειά είτε καθήκοντα στη δουλειά. Κάποιοι εννά πουν μα την Κύπρο? Μα ίνταλως μπόρεις?
Μπορεί να εν λλίο δύσκολο, προσαρμογή εντ όλ δατ κράπ, αλλά εμένα αρέσκει μου. Εν κάτι σαν πρόκληση, σαν το στοίχημα που βάλλεις με τον εαυτό σου ότι ναι ρε γκέυ μου μπορώ τζιε δαμέ να είμαι καλός τζιέ χτίσματα , τζιέ γραφείο, τζιε τεχνικός, τζιε μάστρος. Το να ξέρω ότι εννά κάμνω το ίδιο πράμα ώσπου να φκω στην σύνταξη σκοτώνει με. Τζιε σκοτώνει με να είμαι γυρώ που πλάσματα που εύχονται ούλλη μέρα να μείνει η ζωή τους όπως ένει, να μεν αλλάξει ποττέ. Η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου έτσι ένει. Τσίαλλεντζ αξέπτετ.
 Ντάξ καλός σε ούλλα εν είμαι αλλά πιστέφκω είμαι μέτριος.
Τζιε το μέτριος για μένα εν πελλαμός. Μέτριος στην απόδοση όμως, όχι στα υπόλοιπα τζιαμέ αρέσκει μου το "διαφορετικός", βασικά χύμα στο κύμα.
Για να το κάμω πιο λιανά σε ένα τόπο που είμαστε με συναδέλφους ούλλοι πουκάμισα και τζιήν μια νεαρά παρατηρήτρια σε μεταγενέστερο της σχόλιο είπε : "ναι θυμούμε ήταν ένας με κοντά μαύρα μαλλιά, ένας ξανθός και ένας ψιλοανάρχας".
Φυσικά το ψιλοανάρχας επήενε σε μένα, οι άλλοι εψιλογελάσαν, όταν εγώ ελάλουν "γιου νόου νάθινγκ Τζόν Σνόου".
Μετά από αυτά τα χαριτωμένα το κύριο μου πρόβλημα εν ότι που τζιαμέ που ως τωρά στην δουλειά είχαν με λλίο του "εσύ εν πολλοκάμνεις", εγυρίσαν μου το στες καλημέρες, τι γίνετε, που επήες το γουικέντ τζιε άλλα τέθκια χαζοχαρούμενα με μια δόση ειρωνίας. Πέζω λλίο το παιχνίδι τους αλλά εβαρήθηκα τι κάμνω?

PS: Εν επήε κανένας φάρμα Πρότζεκτ επειδή εν το ήξερε?